İstediğimiz bir şey olmuyorsa, zaman geçiyorsa, bu bir sınavdır.

Her insan kendi tecrübelerinden bahseder ama bu onun tecrübeleridir.

Çünkü her insan kendi tecrübesi kadarını bilebilir veya sadece o kadarını anlatabilir. Ne yaşadı ise, onu paylaşabilir. Her ne kadar hayalgücünü kullanması gereken işler yapsa dahi, gerçek hayatında, aklında ve ruhunda bir insan anlattığı veya dinlediği hikayeleri ancak kendi tecrübeleri ve bilgisi doğrultusunda anlamlandırır. Öyle yorumlar.

Algılamak, ruhi durumla ve bilgiyle doğru orantılı diye düşünüyorum. Gelişmiş bir idrak seviyesi, edinilmiş ve geliştirilmiş bilgi ile beslenince “algı” seviyemiz de yükseliyor. Hedefimiz bir insanı, bir olayı veya bir durumu algılamamak olmamalı, “doğru” algılamak olmalı.

Çünkü “doğru” algılayabilmek, sadece “algılamaktan” çok daha önemlidir.

Beynimizde empati nöronları sayesinde, bir başka insanı ve onun hissedişlerini veya bir şeyi neden, niçin yaptığını anlayabiliyoruz. Ancak beynimizin doğal yapısında bu nöronlar olmakla birlikte, bunları ne kadar kullanabildiğimiz bizim çerçevemizde. Yani bir insan duyarlılığını, başka insanlara ve dünyaya karşı duyarlı olabilmeyi kendi beynini ne kadar çalıştırabiliyorsa o kadar artırabiliyor.

Her insan, her ilişki, her iş kendi istisnasını yaşar. Hiçbiri birbirine benzemez. Her biri farklıdır.

Bizler de farklıyız, farklılaşıyoruz. Her an değişen, şekillenen, olgunlaşan ve ilerleyen bir varlık insan. Yapısı gereği bir kaç dakika öncesi ile birebir aynı değil, olması da mümkün değil.

Bu nedenle hepimizin yaşadıkları sadece kendine özgü. Kendi dinamiği içinde anlamlı ve kendi dengeleri içinde yorumlanabilir. Bir başkasının ilişkisine bakarak kendi ilişkimizi eleştiremeyiz veya bir başkasının işine bakarak kendi işimizi…

Her aşk başından kaybetmeyi göze almaktır. Her iş ise başından riski göze almaktır.

Birisi ilişkisini öyle yaşamışsa bu sizin de öyle yaşayacağınız anlamına gelmez. Biri aynı iş konusu içinde bir projeyi başaramamışsa, bu sizin de başaramayacağınız anlamına gelmez.

İstediğimiz bir şey olmuyorsa, zaman geçiyorsa, bu bir sınavdır.

Sınav şudur:

İstediğimiz şeye ulaşmak konusunda, gerçekleşmediği zamanda biz ne yapıyoruz?

Bu zamanı nasıl değerlendiriyoruz?

İstediğimiz o şeye ulaşmak için hala inanmaya devam ediyor ve düşünüyor muyuz?

İstediklerimiz olmadı ise de, biz onlara ne kadar inanıyoruz, ne kadar hazırız?

Şimdi, hep düşündüğünüz, olmasını çok istediğiniz ama henüz gerçekleşememiş bir hayalinizi, bir isteğinizi düşünün.

Ve şu an olmamış olsa dahi, olacağına inanmaya devam ediyor muyuz, ona sahip çıkıyor muyuz, istediğimize layık olmak için ne yapıyoruz?

Ben düşündüm ve biliyorum 🙂

Olmamışsa, neden olmamış olabileceğini düşünüyorum. Eksik neydi, hata neydi, nasip neydi onu “doğru” anlamaya çalışıyorum. Hata yaptıysam, bir daha aynı şeyin olmayacağını biliyorum. Bu hem iş hem özel hayatım için geçerli.

Hayat, her zaman öğretiyor. En büyük ders, hayatın kendisinde öğreniliyor.

Bugün 31 Temmuz, geçen sene bugün akşam bir trafik kazası geçirmiştim, ölebilirdim belki. Ama hayatta kaldım ve yaşadım.

Bugün 31 Temmuz, annem ve babamın 35.evlilik yıldönümü…Beraber geçirilen 35 yıl…Her zorluğa, kolaylığa rağmen, kahkaha ile gözyaşı ile beraber geçirilebilen 35 koca yıl…Dile kolay:) Nice yıllara gençler…Sizi sevdiğimi biliyorsunuz değil mi 🙂 Başınızı ağrıtmışımdır ona şüphe yok ama fena bir evlatta değilim hani 🙂 

Şimdi şu an evlensem, 35 yılı beraber geçireceğim adamla, 70 yaşına gelebilecek miyim orasını bilemiyorum bile 🙂 Haydi bakalım rastgele Banucuk 🙂 🙂

Konu aşk olunca, sadece “Allah, sevdiği kullarını gerçek aşka karşılaştırır ve gerçek aşkı yaşatırmış” demem yeter.

Konu iş olunca, sadece “Allah, emekleri boşa çıkarmaz ve her emeğin, iyiniyetin karşılığını mutlaka ama mutlaka verir” demem yeter.

İstediğimiz her şey kendi istisnasını yaşar. Hak etmiş isek, bizim olur.